Τα γράμματα αυτά βρέθηκαν ανεπίδοτα δέκα εννέα μήνες αφ' ότου γράφτηκε το τελευταίο.Ο άντρας που τα έγραψε είχε εξαφανισθεί.Κανείς δεν είχε να δώσει μια συγκεκριμένη πληροφορία για την εξαφάνισή του.Η υπόθεση χαρακτηρίστηκε περίεργη εξαφάνιση.
Ένας φίλος του άντρα μάζεψε τα γράμματα και επιστρέφοντας στην Αθήνα τα έκλεισε σε ένα μεγάλο φάκελο, υποχρεωμένος να τα παραδώσει στη γυναίκα προς την οποία απευθύνονταν.Βρήκε το τηλέφωνό της, αμήχανος και συγκινημένος της διηγήθηκε το ατύχημα του φίλου του και της μίλησε για τα γράμματα που βρήκε.Με φωνή χαμηλωμένη, σα να φοβόταν η γυναίκα να μην την ακούσει κάποιος μες το σπίτι αποκρίθηκε πως είναι πια παντρεμένη και δεν θέλει να δημιουργηθεί πρόβλημα στο γάμο της.Τον παρακάλεσε μάλιστα να καταστρέψει τα γράμματα, να τα κάψει.Απορεί μάλιστα για τις διαστάσεις που ακούει πως είχε πάρει για κείνον, μιας κι ο δεσμός τους ήταν σύντομος ,επιπόλαιος μάλλον, απ' αυτούς που κάποια στιγμή περνούν βιαστικά απ' τη ζωή κάθε γυναίκας.
Ένας φίλος του άντρα μάζεψε τα γράμματα και επιστρέφοντας στην Αθήνα τα έκλεισε σε ένα μεγάλο φάκελο, υποχρεωμένος να τα παραδώσει στη γυναίκα προς την οποία απευθύνονταν.Βρήκε το τηλέφωνό της, αμήχανος και συγκινημένος της διηγήθηκε το ατύχημα του φίλου του και της μίλησε για τα γράμματα που βρήκε.Με φωνή χαμηλωμένη, σα να φοβόταν η γυναίκα να μην την ακούσει κάποιος μες το σπίτι αποκρίθηκε πως είναι πια παντρεμένη και δεν θέλει να δημιουργηθεί πρόβλημα στο γάμο της.Τον παρακάλεσε μάλιστα να καταστρέψει τα γράμματα, να τα κάψει.Απορεί μάλιστα για τις διαστάσεις που ακούει πως είχε πάρει για κείνον, μιας κι ο δεσμός τους ήταν σύντομος ,επιπόλαιος μάλλον, απ' αυτούς που κάποια στιγμή περνούν βιαστικά απ' τη ζωή κάθε γυναίκας.
Ήρθε ο άλλος χειμώνας.Ο χαμένος άντρας δεν είχε δώσει κανένα σημάδι ζωής.Ήταν βέβαιο πια πως πνίγηκε στη θάλασσα που πολύ αγαπούσε, ενω κολυμπούσε.Το νησί ,μάλιστα, στο οποίο είχε απομονωθεί είχε πολλές ρουφήχτρες.
Κάποια μέρα ,όμως, εμφανίσθηκε ξαφνικά μια άλλη εκδοχή.Ο μικρός γιός του κουρέα, ένα αγόρι δέκα τριών χρονών εξομολογήθηκε στους γονείς του αυτό που είχε δει με τα μάτια του κάποιο απόγευμα,την εποχή της εξαφάνισης.
Ψάχνοντας ,είπε, για τον σκύλο του που εκείνο το απόγευμα είχε χαθέι, όπως περνούσε με το ποδήλατό του κοντά απ το χωράφι του άντρα, καθώς έπεφτε ο ήλιος τον είδε γυμνό, να περπατά πάνω στη θάλασσα και να πηγαίνει προς τα μέσα έτσι όπως περπατάμε πάνω σε δρόμο στερεό.Φοβήθηκε τόσο που άρχισε να τρέχει ο μικρός με το ποδήλατο του, ξεχνώντας ακόμα και τον σκύλο του.Δεν μίλαγε τόσο καιρό επειδή ήθελε να το ξεχάσει ,αλλά δεν μπόρεσε.
Οι γονείς του κι όλοι οι γείτονες για μια στιγμή ταράχτηκαν, αναστατώθηκαν.Έπειτα το είδαν λογικά κι ύστερα γέλασαν.Έτσι είναι τα παιδιά.Έχουν τόση φαντασία που τρελαίνουν άνθρωπο.Συχνά μπερδεύουν τα όνειρα με την πραγματικότητα.Γέλασαν και ξέχασαν την περιπέτεια του παιδιού.Ανάμεσα στη λογική και στο θαύμα πολύ λίγο κλονίστηκαν κι επέστρεψαν αμέσως στην εκδοχή του πνιγμού.
H μοναξιά είναι απο χώμα, Μάρω Βαμβουνάκη
No comments:
Post a Comment