“Γιόλα παιδί μου,

1.Μην υποχωρείς ποτέ και αν κανείς σου πηγαίνει πολύ κόντρα, στείλτον στο διάολο!

2.Να είσαι αδιάφορη

3.Να μην τρως ποτέ με μαχαίρι και πιρούνι.

4.Να κοιμάσαι το πολύ 6 ώρες την μέρα γιατί αλλιώς αποβλακώνεσαι.

5.Αν αγαπάς κάποιον πολύ, να μην τον παντρευτείς διότι επέρχεται φθορά.

6.Να φέρεσαι αγενώς…

7.Τα λόγια του μπαμπά, της μαμάς, των καθηγητών και του λοιπού κόσμου τα οποία είναι ιδιαιτέρως ενοχλητικά, από το ένα αυτί να σου μπαίνουν και από το άλλο να σου βγαίνουν.

8.Να απεχθάνεσαι την κακία και την ασχήμια και όσους την κουβαλάνε μέσα τους.

9.Να γράφεις ποιήματα, να γράφεις βιβλία και να ανεβαίνεις ψηλά, πολύ ψηλά.

10.Να με θυμάσαι….»

 Maybe it isn't that we're supposed to find the pieces and put them back together. Maybe we're the pieces. Maybe, what we're supposed to do is come together. That's how we stop the breaking.  

-- Nick & Norah's Infinite Playlist, Rachel Cohn & David Levithan

"Κάποιοι πιστεύουν πως ο θάνατος κλείνει τον κύκλο της ανθρώπινης ζωής.Για μένα είναι η χειρότερη εκκρεμότητα.Αφήνει τόσα πράγματα ανείπωτα, τόσα αισθήματα μετέωρα, τόσες υποθέσεις ατελέσφορες.."
"Για τους πεθαμένους, ή για τους ζωντανούς;"
"Και για τους δύο."
"Λένε ,όμως, πως όταν κρατάμε στην ψυχή μας ένα αγαπημένο πρόσωπο που χάθηκε είναι για πάντα μαζί μας."

                                          Το Φθινόπωρο της Μάγισσας, Καίτη Οικονόμου 

Η μοναξιά είναι απο χώμα: Επίλογος

 Τα γράμματα αυτά βρέθηκαν ανεπίδοτα δέκα εννέα μήνες αφ' ότου γράφτηκε το τελευταίο.Ο άντρας που τα έγραψε είχε εξαφανισθεί.Κανείς δεν είχε να δώσει μια συγκεκριμένη πληροφορία για την εξαφάνισή του.Η υπόθεση χαρακτηρίστηκε περίεργη εξαφάνιση.


 Ένας φίλος του άντρα μάζεψε τα γράμματα και επιστρέφοντας στην Αθήνα τα έκλεισε σε ένα μεγάλο φάκελο, υποχρεωμένος να τα παραδώσει στη γυναίκα προς την οποία απευθύνονταν.Βρήκε το τηλέφωνό της, αμήχανος και συγκινημένος της διηγήθηκε το ατύχημα του φίλου του και της μίλησε για τα γράμματα που βρήκε.Με φωνή χαμηλωμένη, σα να φοβόταν η γυναίκα να μην την ακούσει κάποιος μες το σπίτι αποκρίθηκε πως είναι πια παντρεμένη και δεν θέλει να δημιουργηθεί πρόβλημα στο γάμο της.Τον παρακάλεσε μάλιστα να καταστρέψει τα γράμματα, να τα κάψει.Απορεί μάλιστα για τις διαστάσεις που ακούει πως είχε πάρει για κείνον, μιας κι ο δεσμός τους ήταν σύντομος ,επιπόλαιος μάλλον, απ' αυτούς που κάποια στιγμή περνούν βιαστικά απ' τη ζωή κάθε γυναίκας.

 Ήρθε ο άλλος χειμώνας.Ο χαμένος άντρας δεν είχε δώσει κανένα σημάδι ζωής.Ήταν βέβαιο πια πως πνίγηκε στη θάλασσα που πολύ αγαπούσε, ενω κολυμπούσε.Το νησί ,μάλιστα, στο οποίο είχε απομονωθεί είχε πολλές ρουφήχτρες.

 Κάποια μέρα ,όμως, εμφανίσθηκε ξαφνικά μια άλλη εκδοχή.Ο μικρός γιός του κουρέα, ένα αγόρι δέκα τριών χρονών εξομολογήθηκε στους γονείς του αυτό που είχε δει με τα μάτια του κάποιο απόγευμα,την εποχή της εξαφάνισης.

 Ψάχνοντας ,είπε, για τον σκύλο του που εκείνο το απόγευμα είχε χαθέι, όπως περνούσε με το ποδήλατό του κοντά απ το χωράφι του άντρα, καθώς έπεφτε ο ήλιος τον είδε γυμνό, να περπατά πάνω στη θάλασσα και να πηγαίνει προς τα μέσα έτσι όπως περπατάμε πάνω σε δρόμο στερεό.Φοβήθηκε τόσο που άρχισε να τρέχει ο μικρός με το ποδήλατο του, ξεχνώντας ακόμα και τον σκύλο του.Δεν μίλαγε τόσο καιρό επειδή ήθελε να το ξεχάσει ,αλλά δεν μπόρεσε.

  Οι γονείς του κι όλοι οι γείτονες για μια στιγμή ταράχτηκαν, αναστατώθηκαν.Έπειτα το είδαν λογικά κι ύστερα γέλασαν.Έτσι είναι τα παιδιά.Έχουν τόση φαντασία που τρελαίνουν άνθρωπο.Συχνά μπερδεύουν τα όνειρα με την πραγματικότητα.Γέλασαν και ξέχασαν την περιπέτεια του παιδιού.Ανάμεσα στη λογική και στο θαύμα πολύ λίγο κλονίστηκαν κι επέστρεψαν αμέσως στην εκδοχή του πνιγμού.

H μοναξιά είναι απο χώμα, Μάρω Βαμβουνάκη

Η μοναξιά είναι απο χώμα Νο.3

"Ο έρωτας που απαιτεί το άπειρο παντοτινό λίγες στιγμές μόνο καταφέρνει να κατέχει και λιώνει.Ο έρωτας είναι σχεδόν πάντοτε αποτυχημένος.Κοίτα τους ερωτευμένους πως μαραίνονται.Ο έρωτας δεν φτάνει στον στόχο του.Τα θέλει όλα και δεν συμβιβάζεται στα λίγα, τα μπορεί όλα ,ενώ εμείς δεν τα μπορούμε.Αρρωσταίνει στα χέρια μας, ολόδροσο πέταλο γαρδένιας που γρήγορα το κιτρινίζει η αναπνοή μας.Απόλυτα ελπίζει, απόλυτα τραυματίζεται.Μάτι θαυμάσιο που και η μικρότερη σκονίτσα το δακρύζει και το θολώνει.Ο έρωτας πονάει κι ασφυκτιά γιατί δεν ολοκληρώνεται."

"Κανέις, κανέις δεν μπορεί να προβλέψει την ψυχή του.Κανέις και τίποτα δεν μπορεί να πει γι αυτήν πριν έρθει η ώρα της να στείλει σινιάλο.Κι η ώρα της σε μοναξιά κυοφορείται."

"Παρά το οτι φαινόσουν βαθιά νεκρή μπορούσες ανα πάσα στιγμή να κάνεις κάτι τρομερό.Βρέθηκα να κρατώ πολύ σφιχτά ένα τραπεζομάχαιρο που όμως μου ήταν άχρηστο.Τον ζωντανό μπορείς να τον εξουδετερώσεις σκοτώνοντάς τον, πώς όμως να σκοτώσεις τον νεκρό;"

"Παλαιότερα έβλεπα ένα ανυπόφορο όνειρο όπου ενώ έκλεινα το κουμπί του ραδιοφώνου, εκείνο συνέχιζε να παίζει μουσική.Έβγαζα και την πρίζα απ' το ρεύμα, αλλά εκείνο συνέχιζε.Η ανημποριά  μου να αναχαιτίσω τη μελωδία μου προκαλούσε φρίκη.Έτσι και τώρα ήμουν ξανά έρμαιο στα χέρια σου.Κι ύστερα χάθηκες."

"Δεν με κρατούσε τίποτα.Δεν ήθελα με κανένα δισταγμό να καθυστερήσω και να χάσω κι άλλο απ' τον ήδη χαμένο καιρό μου.Με τρέλαινε η βεβαιότητα πως δεν έχω καιρό.Έπρεπε να φύγω απο τούτη τη γελοία φυλακή αμέσως.Δεν θα κάτσω να παραμυθιαστώ άλλο με τα αόρατα, επειδή δεν τα κατάφερα με τα ορατά.Περίμενέ με καλή μου, έρχομαι πίσω.Η αποτυχία της αγάπης μας μπορεί να μην είναι τελειωτική.Περίμενέ με, έρχομαι πίσω."

"Δεν έχω αλλού να κρυφτώ για να σ' αποφύγω.Και δεν θέλω να σ' αποφύγω.Δεν θέλω.Ποτέ μου δεν ήθελα κι ας έκανα πως ήθελα.Δεν γίνεται ομως να θέλεις πάντα αυτο που θες να θέλεις."

"Δε θέλω άλλο να μιλώ.Οι ομιλίες μας ήταν πιο πολύ κραυγές πόνου, φασαρία υπεκφυγής , μανία επιβεβαίωσης, εκβιασμοί, δολώματα κέρδους, συνηγορία ανομολογητων, φυγή φόβων.Και ψέματα, ψέματα.Κυρίως ψέματα."

 

"Η αγάπη δεν είναι κατά περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων, δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει.Σ΄ αγαπώ πια τόσο που δεν σε έχω ανάγκη.Σ΄ αγαπώ τόσο που σ' απαλλάσω από μένα.Σ' αγαπώ αληθινά και δεν σε φοβάμαι."

"Θα σ' αγαπώ τόσο που δεν θα σε απαιτώ δικιά μου.Να είσαι μονο καλά εσύ ,χωρίς να ψάχνομαι πόσο καλά ειμαι εγώ απ' το καλά σου.Ακόμα κι αν κοντά σε άλλον είσαι καλά, εγώ πάλι θα χαίρομαι οπως να ήσουν μαζί μου.Ούτε και γράμματα έχω ανάγκη να σου γράφω πιά.Υπάρχω μονο και σ' αγαπώ κι αυτο το σ' αγαπώ μου που δεν έχει ανάγκη καμία ούτε καν για ανταπόδοση, θα πλημμυρίσει, θα γεμίσει με τον κυματισμό του τον κόσμο όλο, θα έρχεται και σε σένα κι εσύ θα μπορείς να το ακούς οποτε θες.Φτάνει να το θες.Τα γράμματα που σου γράφω τα κόβω εδώ."

H μοναξιά είναι απο χώμα, Μάρω Βαμβουνάκη

Η μοναξιά είναι απο χώμα No.2

"Ο χρόνος δεν είναι ένας χώρος αόριστος που τυχαία μπαινοβγαίνουμε σκαρφαλώνοντας ερειπωμένους τοίχους.Δεν είναι εμπόδιο που σπρώχνει και το σπρώχνουμε για να κάνει πιο πέρα.

Ο χρόνος δεν σκοτώνεται, σκοτώνει.

Ο χρόνος είναι σώμα που μας δόθηκε για να το δουλέψουμε, να το επεξεργαστούμε, να του δώσουμε τη μορφή μας.

Το πιο ακριβό υλικό της μορφής μας είναι ο χρόνος.Σ αυτό κι απ αυτό γινόμαστε.Μέσα απ αυτό εμφανιζόμαστε κι εξαφανιζόμαστε.Είμαστε χρόνος."

"M' έκαιγε η μανία να σε κατακτήσω, να σ' αφομιόσω με μένα, να σε κατακρατήσω ολοκληρωτικά.Στα σωθικά μου μ' έκαιγε.Πόσο δημοκρατικός μπορεί να 'ναι ένας άνθρωπος που νιώθει έτσι;Τι να σου δωρίσει ο λαίμαργος, τι να προσφέρει ο άρπαγας, τι να κατανοήσει ο συσκοτισμένος;"

"Αυτό που σε σένα έτσι ακόρεστα γύρευα δεν γινόταν να το κερδίσω σφίγγοντας σε στην αγκαλιά μου.Στο πιο σκοτεινό πηγάδι της δίψας μου και της απογοήτευσηής μου το αποφάσισα: Να σε γυρέψω μακριά σου.Να φύγω."

"Την αρετή περισσότερο την εκτιμούν οι χαρακτήρες με πάθη, τη μοναξιά εκείνοι που λαχταρούν τη συντροφιά των άλλων και τη σιωπή όσοι έχουν τα σπουδαιότερα να πουν."

"Σε πείσμα όλων σε θέλω σα μανιακός και με κυριεύει η παλιά λαχτάρα η πιο επιτακτική κι η πιο επίφοβη.Καλύτερα χίλιες φορε΄ς καλύτερα να απωλεσθώ κοντά σου, παρά να σωθώ μακριά σου."

" Αν ίσως είσαι λυπημένη που χωρίσαμε, περισσότερο η λύπη σου θα είναι που έμεινες χωρίς αγάπη, παρά χωρίς εμένα.Λύπη που άλλωστε εύκολα παρηγοριέται και δεν θέλω να το σκέφτομαι."

H μοναξιά είναι απο χώμα, Μάρω Βαμβουνάκη

Η μοναξιά είναι απο χώμα No.1

"Δεν φταις εσύ και μη λυπηθείς για τίποτα.Δεν φταις εσύ για όσα δεν μπορείς.Εγώ φταίω που χτυπιόμουνα να λάβω απ' αυτά που δεν είχες.Τι να καταλάβεις και τι να ξέρεις κι εσύ απ' την δικιά μου κόλαση, εσύ δεν ήσουνα μονάχα η αφορμή του.
 Όλα μέσα μας γίνονται και ζητιανεύουν εδώ κι εκεί εξόδους όταν δεν αντέχουν άλλο την κλεισούρα τους.Κι ο έρωτάς μου μέσα μου ήτανε πολύς, μαύρος, πηχτός,λ άβα υπόγειων στρωμάτων, έβραζε και με φλόγιζε απο πριν σε συναντήσω κι όταν σε βρήκα σ' άρπαξα, έπεσα πάνω σου απαιτώντας να με γλιτώσεις απ τις φλόγες μου."

" Επιθυμούσα πια να σε συντρίψω, να σε σπάσω σαν αχυβάδα γυρεύοντας μήπως κρύβεις πέρλα."

"Διψούσα για τα μάτια μου ψάχνοντας στα δικά σου.Και δεν με βοηθούσες , με τρέλαινες.Είχες άθελά σου την τέχνη να μου ανάβεις φωτιές που δεν μπορούσες να σβήσεις, να μου ανοίγεις πείνες που δεν μπορούσες να ταίσεις."

"Το δικό μου το πολύ πώς να χωρέσει στο δικό σου το λίγο!Κι οι δύο δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.Όμως μέσα σ αυτο το λίγο σου, σ αυτο το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν.Σκιές του απέραντου.Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες , προσπερνούσε απο μιά σου έκφραση, απο μιά σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε.Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος."

 " Άγνοια νόμου πουθενά δεν συγχωρείται και δικαιολογίες δεν σου επιτρέπεται να επικαλεσθείς στις παραβάσεις.Αν λουστείς και βγεις στα χιόνια βρεγμένος θα κρυώσεις όσο κι αν φωνάζεις 'δεν το ξερα'.Όλα έχουν το τίμημά τους.Το λέμε και το ξαναλέμε,μα όταν έρχεται η ώρα της ανταπόδοσης στεκόμαστε μπροστά της πληγωμένοι και απορημένοι."

"Τόσο απασχολημένη με τον εαυτό σου και τις εικόνες του δεν σου έμενε δευτερόλεπτο να χαρίσεις, τίποτα δεν σου περίσσευε να παραδώσεις.Ακόμα κι όταν με κοιτούσες στα μάτια, το ένιωθα, δε με κοιτούσες για να με δεις, αλλά για να καθρεφτίσεις το πρόσωπό σου στην κόρη μου και να βεβαιωθείς πως είναι εντάξει τα μαλλιά σου."

 H μοναξιά είναι απο χώμα, Μάρω Βαμβουνάκη